گروه ورزشی- مهدی میرزاییان

سخنانم را با شکرگزاری از خداوند آغاز می کنم‌ که در عصری گذران ایام کردم که به عینه شعبده بازی و جادوی فوتبال را با پای‌چپ «دیگه گو آرماندو مارادونا» بوضوح دیدم.
از گل والیبالی به انگلیس موسوم به «دست خدا» تا دریبل تمام بریتانیا در «آزتک» و آموزه های این اعجوبه بی تکرار در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک با پای چپ حیله گر و مکارش، هر انسانی را در نه تنها در مستطیل سبز بلکه در پشت جعبه جادویی وادار به کرنش و تعظیم‌ می کرد.

او در کالچو هم خواب و آسایش را بر کل فوتبال ایتالیا با ناپولی فقیر و گمنام حرام کرده بود و با هنر یکه تازش بانوی پیر، روسونری و نراتزوری را به سخره گرفته بود و هر دم انگشت تمسخر بسوی «سیلویو برلوسکونی» مدیر مغرور آث میلان و نخست وزیر وقت سرزمین چکمه ای و ایادی مافیایش دراز می کرد، غافل از اینکه روزی خود در دام این مافیای مخوف گرفتار شود.
امروز به بهانه تولد شصت سالگی این نابغه بی همتا کلاه از سر بی میدارم و این چند خط ناقابل را به او و همه آرژانتینی های عاشق مارادونای کبیر هدیه می کنم.

دلتنگتیم عالیجناب «دون دیه گو.»